เคยนึกสงสัยรึเปล่าว่าทำไมเรื่องสยองขวัญสุดคลีเช่ต่างๆในนิยายหรือภาพยนต์ของญี่ปุ่น มักจะเริ่มต้นขึ้นในช่วงฤดูร้อน
ผมเองก็คิดถึงเรื่องนี้มาซักพัก ยังไม่เจอคำตอบที่ถูกต้องและตายตัว แต่คงเป็นเพราะบรรยากาศสนุกสนานเคล้าความอันตรายอยู่ในนั้น
ฤดูร้อนมักสื่อถึงความไม่จีรังยั่งยืน เป็นช่วงเวลาที่ผ่านมาสั้นๆเพื่อคั่นความเปียกแฉะของหน้าฝน และสายลมที่เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาของฤดูใบไม้ร่วง
และเพราะว่าบางครั้งมันก็อบอ้าวจนทำเอาใช้ชีวิตไม่ได้ อยู่ไม่เป็นสุข ชาวญี่ปุ่นผู้เบื่อหน่ายต่อแสงแดดจ้าทั้งหลายจึงได้พยายามจะสร้างกิจกรรมต่างๆมาทำให้ตัวเองลืมความร้อนนรกของอากาศในช่วงนี้มาตั้งแต่ก่อนกาล ไม่ว่าจะเป็นงานเทศกาล ดอกไม้ไฟ กิจกรรมล่าท้าผี ไล่จับแมลงตามกิ่งไม้ ไปจนถึงการนั่งรถข้ามจังหวัดเพื่อไปสัมผัสเกลียวคลื่นและน้ำทะเลสีฟ้าใส
นับเป็นช่วงเวลาแห่งความสนุกสนาน และเหมาะสำหรับการกลบฝังสิ่งที่ไม่ควรถูกนึกถึง
ลองจินตนาการดูสิ, เธอถือไม้เท้าเดินป่าอันหนึ่ง สะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นไปบนป่าเขาพร้อมเพื่อนร่วมทาง
จากนั้นพอเข้าไปลึกพอ เธอก็ฟาดเขาเข้าที่ศีรษะด้วยไม้เท้าเดินป่าเลอะดินอันนั้น เสียงจั๊กจั่นจะกลบเสียงกรีดร้องได้เป็นอย่างดี อุปกรณ์ทำลายหลักฐานที่ถูกใส่มาในเป้ก็ไม่เป็นที่สะดุดตา จะเป็นอาหาร อุปกรณ์ยังชีพ หรือชิ้นส่วนคน ต้องเปิดดูก่อนถึงจะรู้
ดินในป่าจะทำให้ศพเน่าเปื่อยและย่อยสลายเร็วขึ้นกว่าปกติมากจากการสะสมของเชื้อรา หนอนแมลง สิ่งมีชีวิตกินซากตามธรรมชาติอื่นๆ ใช้เวลาสองสามสัปดาห์ เนื้อหนังอวัยวะภายนอกก็คงจะไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว นี่ยังไม่นับว่าอาจจะมีหมีป่ามาเป็นปัจจัยเสริมด้วยนะ มันจะเป็นเหตุผลที่ดีในการที่เพื่อนร่วมทางจะหายตัวไปกลางคันเลยล่ะ
และถ้าเธอเป็นคนเก็บความลับเก่ง ใจเย็น ไม่ปากสว่าง วางแผนอุดช่องโหว่ที่เหลือให้เรียบร้อย
รับรองว่าเจ้าหมอนั่นที่เธอเกลียดนักเกลียดหนา จะหายตัวไปตลอดกาลในหน้าร้อนได้โดยสมบูรณ์แบบเลย
อย่างที่บอกไปด้านบนนั่นแหละ มันเป็นฤดูที่ดีในการกลบฝังสิ่งที่ไม่อยากนึกถึง
รวมถึง‘คน‘ด้วย